Stilleven
Vaak wordt ons gevraagd hoe wij dat toch volhouden, dat drukke bestaan als
boekhandelaar. U ziet hier het geheim: een stevig ontbijt én (met dank aan
van Kooten & de Bie) goed kauwen!
Hoog bezoek
Geheel onverwachts kwam Sint nog even gedag zeggen vóór zijn bezoek aan de
speeltuinvereniging aan de overkant. Het regende pijpenstelen. De Pieten hadden
gelukkig een paraplu bij zich om -zo dacht de boekhandelaar- de sint droog naar
de overkant te begeleiden. Maar wie schets zijn verbazing dat de Pieten bij vertrek
uit de winkel hun paraplu openklapten en als hazen vooruitsnelden, zich niet
bekommerend om de goedheiligman, die dus onbeschermd en ongetwijfeld zeiknat
bij speeltuinvereniging U.J. Klaren arriveerde. Ons lijkt het redelijk dat de Sint
deze Pieten voor een poosje in een heropvoedingskamp opbergt. Wat zullen we
nou krijgen?
Vleiend in ons fauteuiltje
Bij een Amsterdamse boekhandelaar
staat altijd de ladder klaar
vol avonturen voor in de avonduren
staan de boeken hoog opgestapeld tot aan 't dak
maar door die ladder is dat geen enkel ongemak
Bij binnenkomst hoor je een opgewekt gefluit
en bij vertrek zwaait de vogel je uit
geen enkele vraag op literair gebied is hier teveel
want 't allerbelangrijkste, weten getrouwen
is de boekhandelaar en zijn vrouwen
Samen bestieren zij dit boekenpand
met heel veel passie én gezond verstand
over boeken kunnen zij zo boeiend vertellen
dat je prompt vergeet je afspraak af te bellen
omdat je compleet opgaat in hun verhaal
Heeft Sint eens een momentje vrije tijd
rept hij zich naar de Weteringschans
waar hij zich in een fauteuiltje vleit
om te kunnen lezen grijpt hij elke kans
dit tot groot verdriet van de Opperpiet
die vrije tijd helemaal niet graag ziet!
Sint herinnert zich vele verhalen
zo'n genot is gewoon niet te betalen
daarom zend Sint z'n Piet met 'n present
voor die vrouwen en die vent.
Bedankt boekhandelaar, tot volgend jaar.
Bovenstaand gedicht met een heeeeeeerlijke
letter vol knabbelnootjes ontvingen wij vandaag van de Sint
via Piet die verdacht veel leek op Salima…
U begrijpt dat de ontroering alhier compleet is.
De herfstBode (2012) is uit!!
Onlangs stond er een opgewekt artikel met foto van onze boekwinkel in het NRC/Handelsblad. Dit veroorzaakte een bijna bedevaartachtige toestroom. Inmiddels lijkt alles bijna weer normaal. Hoewel.
Ik zit achter in de keuken bij het koffiezetapparaat wat voor me uit te peinzen als ons winkelvogeltje de binnenkomst van een bezoeker verraadt. Het is nog vroeg in de ochtend en een duidelijke verstoring van de rust maar je bent een een winkel of je bent geen winkel. Ik steek m'n hoofd om de hoek van de keukendeur en zie een wat ouder echtpaar de naderbij komen. De man voorop. de vrouw erachteraan.
Ik sta op en beweeg me naar de toonbank en knik ze welwillend toe.
Goedemorgen, zegt de man terwijl ze me beiden nieuwsgierig aankijken.
Hij is het, zegt de vrouw tegen haar man.
Ah, zeg ik behulpzaam, ook het NRC gelezen?
Ja ja, zegt de man, we wonen in Kerkrade en we doen vandaag een dagje amsterdam. Wij vonden het een leuk artikel, vult de vrouw aan.
Ik knikte ze vriendelijk toe.
U lijkt wel, zei de vrouw, maar u ziet er toch anders uit.
De man keek haar geschrokken aan.
Maar Diny toch, dat kunt ge toch niet zo zeggen.
Ik voelde een licht gevoel van gene opborrelen.
U had toch een bril op? hervatte de vrouw.
Maar geen pijp in uw mond. vulde de man aan.
Ik legde de pijp op de toonbank, deed m'n bril op, stak m'n handen in de zakken zoals op die foto en zei, lijkt ie zo een beetje?
De vrouw bekeek me van boven naar beneden en weer terug.
Ik hield mijn adem in.
Nou, zei de vrouw, dat kan zo wel zijn, maar u praat ook anders dan ik dacht dat u zou praten en de winkel zag er op de foto ook groter uit.
Ik dacht even na hoe ik zo snel mogelijk naar de beschutting van m'n keukentje kon wederkeren en zei dat het me allemaal reusachtig speet, maar of ik ze misschien ergens mee kon helpen.
Nee hoor, zei de man, geeft allemaal niks, fijn dat we dit even gezien hebben, he Diny, zullen we weer gaan?
De vrouw keek me nog steeds doordringend aan.
Dus u gaat door tot u dood achter de kassa ligt?
Bij wijze van spreken dan, zei ik.
Ook dat nog zei de vrouw. Ze schudde haar hoofd.
Ik begon me nu toch wat onbehagelijk te voelen. Gelukkig greep de man zijn vrouw bij de schouders en duwde haar richting uitgang. Kom Diny, we moeten gaan anders komen we te laat voor het Stedelijk .
Halverwege keerde hij zijn hoofd nog even om en zei; meneer Schimmelpennink, het was ons niettemin allemaal een waar genoegen.
Door de etalageruit zag ik het echtpaar de verkeerde kant oplopen.
Godallemachtig, verzuchtte ik uitgeput. En de dag moest nog beginnen.
De zomerBode is uit!!
V A N D E W E T E R I N G S C H A N S
De boekhandelaar wilde het tijdens de zaterdagse nazit graag eens over de eindigheid
van het leven hebben maar het leek er niet van te komen. Zo maakte onze professor
zich in toenemende mate zorgen over de afnemende ruimte voor fundamenteel
onderzoek in een oprukkende cultuur van verdienmodellen, vroeg onze schrijver
aandacht voor zijn nieuwe roman over de finale resultaten van het menselijk tekort
en zorgde onze gymnasiumbobo als vanouds voor het proletarisch accent met zijn
merkwaardige liefde voor die omhooggevallen ettertjes van Ajax.
We zaten buiten in het zonnetje.
Heb je ook een sigaartje?, vroeg de schrijver die al jaren gestopt is met roken, maar
wiens standaardverzoek begripvol wordt beschouwd als uiting van zijn worsteling
met de diepere lagen van zijn oeuvre. Maar natuurlijk, zei de boekhandelaar. Hij liep
de winkel binnen en kwam terug met de gewenste bolknap en een nieuwe fles wijn.
Ook had hij als verrassing nog een overgebleven stuk leverworst van een
boekpresentatie. Inmiddels was de professor aan het voorrekenen hoeveel
zonnepanelen in de Sahara nodig zouden zijn om een dreigend energietekort te keren.
Maar weet je wat ook heel erg is, écht heel erg?
De mannen keken verbaasd op. Ze kenden de boekhandelaar vooral als iemand
die geruisloos en bescheiden de catering verzorgde en zich hooguit met de
discussie bemoeide als deze of gene drieste stelling enige nuance behoefde.
Hoe bedoel je?
De eindigheid des levens! Ik bedoel, denken jullie daar wel een over na?
Het gezelschap viel compleet stil. Het was meteen duidelijk, dit gíng ergens over.
Moet je ons nou zien, vervolgde de boekhandelaar meedogenloos, vier oude mannen
in de herfst van hun leven en doen alsof ze nog jongetjes zijn.
De zon was inmiddels over de daken verdwenen. In de stilte kwam een slungelachtige
jongen voorbij met een damesfiets aan de hand. Lekke band, vroeg de professor om
de stilte enigszins te breken. Zoiets, knikte de jongen. Hij liep door. Het hele terras
keek hem na en las op de achterkant van zijn t-shirt Het ergste moet nog komen.
Tja, zei de schrijver. Inderdaad, zei de professor. Schopen-hauer, zei de
gymnasiumbobo.
Op de Schans daalde een nog grotere stilte neder. De boekhandelaar keek
wat dromerig voor zich uit. Hij had zijn punt gemaakt, vond ie, maar hoe nu verder?
Even tussendoor
Zusje Loes 70
Buiten de boekwinkel gebeuren er heus ook nog wel dingen.
Boekpresentatie Fatima van der Maas half juni 2012
Vorige week vond een plezierige boekpresentatie plaat. Hier een filimpressie.
Moederdag 13 mei 2012
Vanwege moederdag draagt Jos van Hest het gedicht Moeders voor
van Luc Gruwez uit zijn bundel Lager Wal.
Kleinste boekwinkel ter wereld 7 mei 2012
Wij bezochten onlangs onze collega Frans de Jong in zijn kleinste tweedehands boekwinkel
van de hele wereld De Terechte Kronkel aan de Vijzelstraat 76 (tegenover Albert Heijn) en
maakten deze foto. U moet daar zeker ook eens langs, want wat hij in de aanbieding heeft
kent werkelijk geen grenzen. Zijn specialisatie is overigens werk van Simon Carmiggelt.
De winkel is alleen donderdag, vrijdag en zaterdag geopend. Graag gedaan Frans!
Dodenherdenking 4 mei 2012
Nu de verse bloemen zijn gelegd,
de verwaaide woorden zijn gezegd,
de oorlogsdoden weer geteld,
de eretekens opgespeld-
nu staan de mensen op het plein
zwijgend met elkaar alleen te zijn.
Duizendkoppig staart de enkeling
in het graf van de herinnering.
De wind verstrooit een zwak gerucht
-als van een menigte die zucht.
Hans Sleutelaar (uit de bundel vermiste stad)
Met dank aan Jan van de Watering voor de inzending
Achterzijde 20 april 2012
Aan de achterzijde van de boekwinkel, aan de Lijnbaansgracht, ligt ons tuintje. De
schoonheid hiervan is vooral te danken aan (behalve O.L.H) onze buuf Marianne
van 1 hoog, die een en ander liefderijk onderhoudt. Deze foto kregen we vandaag
toegestuurd van Bart Rensink met het volgende bijschrift: Zag dat aan de achterkant
van de boekhandel een ecoparadijs is. Zo uit de verte leek het mij alsof ik er de
kamsalamander zag rondscharrelen die op de rode lijst staat!
Van die kamsalamander geloven we graag, maar wel zeker zit er momenteel opnieuw
een eend te broeden. Een paar weken geleden registreerden we er reeds een met negen
jonkies. We schijnen in een crisis te zitten, maar hier vieren we voortdurend feest.
Ondertussen in onze achtertuin 6 april 2012
Inmiddels meldde onze correspondente Marie dat zij moeder eend met haar
9 nakomelingen heeft voorbij zien komen langs haar woonboot op de de Da Costakade!
Прощай Москва 1 april 2012
U ziet hier onze geliefde correspondent Michel Krielaars (hij doet ook het NRC erbij)
met ons tasje voor het afgesloten Rode Plein met op de achtergrond het Kremlin, en
demonstranten met witte lintjes op de borst -de kleur van de oppositie- die bij
wijze van 1 april grap het Rode plein wilden omdopen in het Witte plein.
Wij hebben Michel inmiddels teruggeroepen naar Amsterdam. Na vijf jaar tussen die
Bolsjewieken wordt het weer tijd voor de beschaving. Hij wordt Chef Boeken van het NRC!
Crisis in het boekenvak? eind maart 2012
De dichter, de kunstenaar & de illustratrice 31 maart 2012
Een doordeweekse vrijdagochtend. Er waren vlinders en roze koeken bij de koffie. We zitten
weliswaar midden in de lijdenstijd (de Matheus stond aan), maar de boog kan niet altijd gespannen
staan. Links de dichter Ben Zwaal, midden onze huiskunstenaar (er hangt weer nieuw werk van hem
in de etalage, zie onder Actualia) en rechts Mance Post. Het ging over van alles. Vooral alles.
In memoriam Marjolein de Gruyter maart 2012
Zondag overleed onze favoriete boekenvriendin Marjolein. Wekelijks kwam ze langs voor
een goed gesprek, een kopje koffie en een sigaar. Vaak nam ze van die onuitstaanbaar
gezonde koekjes mee van de natuurwinkel. "Moet je niet doen", zei ik dan, maar daar trok
ze zich niets van aan. Een vast ritueel.
Marjolein is 80 jaar geworden.
Nadat ik haar vorig jaar een aantal weken had gemist, bleek ze door een ongelukkige val
fysiek in de versukkeling geraakt. Maar de laatste keer dat ik haar bezocht in het revali-
datiecentrum op de Hugo de Grootkade, leek ze aan de beterende hand. Leek ze er weer
langzaam bovenop te krabbelen. Het mocht echter niet zo zijn. Plotseling ging er van
alles mis en overleed ze zondag in het OLV. Zo snel kan het dus gaan.
We herdenken Marjolein met warmte. Een buitengewoon bijzondere, eigenzinnige vrouw.
Begaan met de kleine en grote wereld om haar heen. Een vrouw met een radicaal recht-
vaardigheidsgevoel en een buitengewoon kleurrijk verleden.
Ooit liet ze me een verhaal lezen over haar moeder, dat zij primair geschreven had voor
haar kinderen en haar kleinkinderen aan wie ze de bijzonderheid van deze vrouw wilde
verhelderen. Het was niet alleen een liefderijk portret, maar vooral ook bijzonder knap
geschreven. Dit bracht mij ertoe haar te vragen of ze niet iets meer zou moeten doen
met haar literaire talent. Ze koesterde evenwel geen enkele ambitie in die richting.
Wel kon ze op onnavolgbaar laconieke wijze flarden van haar herinneringen ophalen aan
haar Haagse oorlogsjaren, maar ook aan de heftige jaren zeventig in Amsterdam.
De laatste twee jaar kwam ze redelijke spectaculair met een scootmobiel aanzetten. Daar
had ze behoorlijk aan moeten wennen. Vooral nadat ze op enig moment in een winkel de
rem niet op tijd wist te vinden en de nodige paniek veroorzaakte. We konden daar nog
smakelijk om lachen, maar sindsdien was ze een stuk voorzichtiger geworden.
Vaak hadden we het over boeken. Ze las heel graag. Maar niet minder vaak hadden we het
over de politiek en die verschrikkelijke verruwing en verrechtsing. Ze kon zich daar hevig
over opwinden en opperde vaak de meest wonderlijke oplossingen.
En dan staken we nog maar eens een sigaar op. "Niet op je longen roken", riep ik dan
steevast. Maar op dat punt was ze onuitstaanbaar onverschillig.
Marjolein is nu dood. Het is niet anders. Ik kan alleen maar zeggen dat ik dankbaar ben
haar gekend te hebben. Een vrouw om van te houden. Rust zacht lieve Marjolein.
Dichters! februari 2012
De krokusBode is uit!
Niet per post ontvangen? Er ligt een exemplaar voor u klaar in de winkel!
Vastenavond
Leedje van zengers van de Venlose dialectbands (Frans Pollux) als kedootje veur Prins Jeroen I van Jocus.
Geinspireerd op de vasdtenloavesroman Naar de overkant van de nacht, van de Amsterdamse
schriéver Jan van Merspergen.
Hoog bezoek februari 2012
Ja, sorry hoor, maar soms krijgen we zulk hoog bezoek dat we dat graag even vastleggen. Zoals hier dus, de
Italiiaanse schrijver Allesandro Perissinotto (lees zijn boek Wraak) met zijn (trotse) uitgever Anna Serena.
We maakte nog een grapje, maar daar kon Allesandro niet om lachen. Dat was wel weer jammer.
Ondertussen in onze achtertuin
Crisis in het boekenvak? Nou niet in onze achtertuin.
Agent provocateur
Onze tot op heden goede vriend Jos van Hest lijkt de schaamte geheel voorbij!
Mance Post 87 jaar half januari 2012
Afgelopen zondag vierde Mance Post haar 87ste verjaardag. Tevens werd op deze heugelijke dag haar nieuwe boek
"Lied van de maan" gepresenteerd. Wij waren erbij en maakten deze korte filmimpressie.
Suprise voor u: Het boekje Lied van de maan is thans gesigneerd bij ons verkrijgbaar!